U podstaw koncepcji kształcenia ustawicznego

Jako dodatku do kształcenia szkolnego czy uniwersyteckiego występuje też przekonanie, że tylko w okresie dzieciństwa i młodości można zdobyć wiedzę i umiejętności, że tylko ten okres w pełni nadaje się do edukacji. ¡Przekonanie to zostało wprawdzie podważone w refleksji teoretycznej, ale w praktyce nadal funkcjonują tradycyjne schematy programowe i organizacyjne. W rezultacie kształcenie ustawiczne w swoich rozwiązaniach programowych i organizacyjnych występuje jako swoiste uzupełnienie kształcenia w dotychczasowym systemie, a kształcenie szkolne i pozaszkolne stanowią dwa autonomiczne, nie powiązane ze sobą systemy. U podstaw takiego ujęcia kształcenia ustawicznego tkwi przekonanie, że jedynie okres dzieciństwa i młodości jest wiekiem odpowiednim do kształcenia, a dalsze okresy są raczej koniecznością, która podyktowana jest przyczynami zewnętrznymi. Przeczy temu zarówno psychologia człowieka dorosłego, jak i praktyka oświaty dorosłych. Wnioski wynikające z teoretycznej i praktycznej rzeczywistości przekonują o tym, że wiek dojrzały bogaty w doświadczenia życiowe pozwala na przyswajanie tych pojęć i informacji, które mogły być niezrozumiałe w okresie dzieciństwa czy wieku młodzieńczego.