Są to oczywiście tylko niektóre aspekty intelektualnego kształcenia nauczycieli

Chodziło nam tu o wykazanie, że pewne aspekty rozwoju osobowości nauczyciela nie mogą być wykształcone poprzez akademickie studia w zakresie przedmiotu kierunkowego, nawet przy najlepszym programie studiów, albowiem są one wynikiem doświadczeń społecznych i emocjonalnych uzyskanych poza uczelnią bądź też w ramach akademickiej społeczności.
Rozwój systemów kształcenia i doskonalenia nauczycieli zmierza obecnie w kierunku intensyfikacji przygotowania zawodowego nauczyciela, przełamywania sprzeczności między poszczególnymi zakresami kształcenia oraz zbliżenia między kształceniem teoretycznym i praktycznym. Proces ten nasuwa szereg dalszych pytań. Jak należy organizować studia kierunkowe nauczycieli poszczególnych specjalności? Co należy rozumieć przez przygotowanie zawodowe nauczyciela? Jaka powinna być struktura programu kształcenia nauczycieli? Pytania te są ważne dlatego, że dotychczas przez całe dziesięciolecia kształcenie nauczycieli szczególnie dla wyższych szczebli szkolnictwa łączyliśmy tradycyjnie z dyscypliną kierunkową, co już w założeniu ograniczało zakres i rangę kształcenia pedagogicznego. Natomiast dla niższych szczebli kształciliśmy wąskich instrumentalistów, raczej oczekujących naszej porady niż samodzielnie rozwiązujących problemy pedagogiczne.