Przygotowanie nauczyciela do podjęcia pracy musi obejmować kształcenie kierunkowe

Zasadniczą tezą tej części naszych rozważań jest teza, że przygotowanie nauczyciela do podjęcia pracy musi obejmować kształcenie kierunkowe z powiązaniami interdyscyplinarnymi oraz kształcenie w zakresie dyscyplin pedagogicznych i społeczno-politycznych, przy czym kształcenie to powinno mieć charakter równoległy, i to we wszystkich stadiach rozwoju nauczyciela. Zagadnieniem, które wymaga nowych rozwiązań, jest problem relacji między studiami teoretycznymi i praktycznymi w przygotowaniu nauczycieli. Upowszechnił się pogląd, że jedynym celem kształcenia i doskonalenia nauczycieli jest opanowanie przez nich zespołu dyscyplin naukowych na współczesnym poziomie. Ma to pozwolić nauczycielowi nie tylko na wykonywanie jego zadań w kształceniu i wychowaniu, ale i na samodzielne rozstrzyganie problemów wynikających z postępu wiedzy naukowej, problemów treści programów szkolnych itd. Pogląd ten,  będący reakcją na wszechwładnie panujący w wielu systemach oświatowych wąski utylitaryzm, jest również poglądem jednostronnym. Niejednokrotnie podkreślano, że nauczyciel uzyskuje swoje kwalifikacje w tym samym stopniu w wyniku studiów teoretycznych, co i praktycznych. Należałoby zatem w poważnym stopniu zreformować metody przygotowania nauczycieli, ich kształcenia i doskonalenia. Przygotowanie nauczycieli powinno jak’ najpełniej zespalać kształcenie teoretyczne z kształceniem praktycznym. Kształcenie to powinno równolegle przebiegać we wszystkich okresach kariery zawodowej nauczyciela, a więc obejmując kształcenie wstępne i kształcenie w trakcie pracy.