Oświata dorosłych obejmowała coraz większą liczbę ludzi pracujących

W krajach  socjalistycznych rozwinęło się na skalę niespotykaną w historii oświaty szkolnictwo dla pracujących. Rozwój oświaty dorosłych stwarzał nowe warunki do podnoszenia wiedzy, umiejętności zawodowych i kultury ogólnej szerokich rzesz społecznych, pozbawionych tej szansy w warunkach elitarnego szkolnictwa społeczeństw klasowych. Otwarcie możliwości dostępu do oświaty dla szerokich rzesz ludzi pracy było wyrazem realizacji ideałów demokracji, jak również realizacji historycznego zadania przygotowania ludzi pracy do udziału w produkcji i życiu społecznym. W krajach o przyspieszonym tempie rozwoju gospodarczego rozwój kształcenia dorosłych stał się niezbędnym warunkiem postępu społecznego i ekonomicznego. W miarę rozwoju systemów szkolnych i upowszechniania szkolnictwa średniego stopniowo dokonywała się też zmiana funkcji oświaty dorosłych z funkcji kompensacyjnych na rzecz zadań nowych, wynikających z przyspieszonego rozwoju nauki, techniki, przemian w życiu społecznym. Trudno wszakże byłoby przyjąć, że zadania kompensacyjne mogą być kiedykolwiek zbyteczne, zwłaszcza jeśli na kwestię tę spojrzymy z punktu widzenia wzrastających zadań kształcenia i wychowania oraz potrzeb różnych kategorii zawodowych. „Nauczanie dorosłych polegało na wy-’ rówinaniu strat z okresu nauki w szkole. I nie ma żadnych przesłanek, które by wskazywały, że wyrównanie braków nauczania szkolnego stanie się kiedykolwiek zbędne, choćby dane społeczeństwo miało najbardziej rozwiniętą organizację szkolnictwa”.