Niewątpliwym osiągnięciem dotychczasowych systemów kształcenia nauczycieli jest kształcenie teoretyczne

Student, przyszły nauczyciel, opanowuje w toku studiów teoretycznych podstawy lub’ elementy kilku czy kilkunastu dyscyplin naukowych. Zawsze w procesie zdobywania tych informacji zapewniony jest udział pracownika naukowo-dydaktycznego. Sprawą nie mniej ważną są studia praktyczne. Tu nié ma dotychczas najlepszych rozwiązań. Przyszli nauczyciele zdobywają swoją wiedzę i umiejętności praktyczne dość często bez dostatecznej opieki, metodą prób i błędów. Brak równoległości i ciągłości kształcenia teoretycznego i praktycznego powoduje ujemne skutki w nauczycielskiej edukacji. W dotychczasowych koncepcjach kształcenie teoretyczne wyprzedza praktykę w procesie przygotowania nowych nauczycieli, a w procesie podnoszenia poziomu wykształcenia nauczycieli pracujących nie dostrzega się w dostatecznym stopniu związków między teorią a praktyką. Przygotowanie teoretyczne, oczywiście niezbędne, o podstawowym znaczeniu, nie jest wystarczające dla potrzeb pracy dydaktyczno-wychowawczej w szkole. Ograniczenie tylko do kształcenia teoretycznego podtrzymuje tę tradycyjną funkcję nauczyciela, którego podstawowym, by nie powiedzieć: jedynym, zadaniem było przekazywanie i egzekwowanie wiadomości.