Istnieje tu kilka centralnych ośrodków dyspozycji

A ponadto liczne instytucje i organizacje prowadzą doskonalenie we własnym zakresie. Praktyka nie dostarcza dobrych wzorów współpracy między tymi ośrodkami. Brak jest wyraźnego podziału zadań, zasad i form współdziałania. Przesadna autonomia wielu ośrodków sprawia, iż trwają one przy rozwiązaniach tradycyjnych, podczas gdy koncepcje programowe i organizacyjne o wyższym stopniu efektywności nie są przyjmowane do realizacji. Dotychczasowa wielość ośrodków dyspozycyjnych w kształceniu i doskonaleniu nauczycieli stanowi jedną z zasadniczych trudności w tworzeniu zintegrowanego systemu instytucji podporządkowanych zadaniom kształcenia ustawicznego. Następna trudność w tworzeniu jednolitego systemu kształcenia ustawicznego nauczycieli to brak naukowego rozeznania rzeczywistych funkcji instytucji uczestniczących bądź mogących uczestniczyć w kształceniu i doskonaleniu.