Agnieszka kilanska

Biorąc pod uwagę fakt, że zasób wiedzy podwaja się przeciętnie co 10 lat, a w niektórych dyscyplinach nawet szybciej, że tempo rozwoju nauki i techniki, przemian społecznych, a w konsekwencji  systemów oświatowych, powoduje niespotykane dotąd zmiany roli społecznej nauczyciela, dotychczasowe struktury kształcenia nauczycieli nie mogły wytrzymać nacisku tych nowych procesów i zjawisk, które niesie rewolucja naukowo-techniczna. Jest to zjawisko typowe dla wielu systemów oświatowych; w licznych krajach podjęte w ostatnich latach decyzje o kształceniu nauczycieli mają na celu podniesienie poziomu kwalifikacji kadr oświatowych, przedłużenie kształcenia wstępnego oraz zinstytucjonalizowanie kształcenia w trakcie pracy. Problemy te były wszechstronnie omawiane na 35 sesji Międzynarodowej Konferencji Oświatowej, która odbyła się w Genewie w dniach od 27 sierpnia do 4 września 1975 r. Potrzeby kształcenia i rozwoju człowieka już dawno wykroczyły poza konwencjonalne ramy czasu i rozwiązań instytucjonalnych; rozciągają się one na cały okres aktywności zawodowej człowieka, obejmując różne aspekty jego życia, pracy i jego rozwoju.