Historyczny rodowód pojęcia „kształcenie ustawiczne”

Nie trzeba dowodzić, że idei kształcenia się przez całe życie nie odkryto obecnie po raz pierwszy, tyle że w poprzednich epokach, poczynając od starożytności, nadawano tej idei różny sens, różnie też była ona uzasadniana: kształcenie dla znośnej egzystencji, kształcenie dla zdobycia wiedzy i mądrości, kształcenie z zamiłowania, kształcenie dla rozwoju, kształcenie dla kultury. Ale bez względu na motywację idea ta przewija się w przeszłości jako ważny wymóg wobec człowieka. Cechą wspólną wszystkich tych poszukiwań było traktowanie oświaty ustawicznej jako jednego z czynników przyspieszających postęp kulturalny i cywilizacyjny. Myśli te stały się ponownie aktualne obecnie, a więc w tej sytuacji, kiedy umiejętność zastosowania nowoczesnej wiedzy naukowej i technologicznej jest warunkiem podmiotowego uczestnictwa w nowym „przyspieszeniu ekonomiczno-społecznym”. Zrozumienie tych prawidłowości dało początek poszukiwaniu źródeł aktywności ludzkiej, a także optymalnych metod takiego „inwestowania w ludzi”, które byłoby opłacalne dla przewidywanych osiągnięć twórczych i wynalazczych kolejnych rewolucji naukowych i technicznych. Tak więc pojęcie kształcenia ustawicznego zostało odkryte ponownie, przyjęło się, rewolucjonizuje nasze myślenie, zmusza do rewizji poglądów, organizuje praktykę rozwiązań oświatowych.