W okresie stabilizacji zawodowej zmiany w wiedzy i umiejętnościach dokonują się rzadziej niż w okresach poprzednich

Nauczyciele wykazują w tym okresie tendencję do unikania zmian, z reguły też silniej je przeżywają. Uczestniczą w instytucjonalnych formach doskonalenia, łączą z tym nadzieję na poprawę własnego statusu zawodowego. Ale jednocześnie dochodzą do głosu obawy przed narażeniem swego prestiżu zawodowego, który w mniemaniu nauczycieli może być zachwiany. Źródłem tych obaw są takie czynniki, jak niepewność co do wyników egzaminu, poczucie zagrożenia na tle „dysonansu poznawczego”, obcość zorganizowanych form doskonalenia, zwłaszcza jeśli przez dłuższy czas nauczyciel był odcięty od tych form. Stąd też charakterystyczna dla okresu stabilizacji zawodowej niechęć do „nieprzewidzianych sytuacji”. Dlatego też pewien typ zmian łatwiej przyjmuje się we wcześniejszych okresach zawodowej kariery nauczyciela aniżeli w stadium zawodowej stabilizacji. Łatwiej jest np. uczyć się czegoś po raz pierwszy niż przekreślać zdobytą wiedzę, by zastąpić ją inną.